น้ำตานางฟ้า

... เช้าตรู่วันที่ ๑๓ เมษายน ผมรีบคว้ากล้องคู่ใจราคาถูก ขึ้นรถแท็กซี่ไปยังทำเนียบรัฐบาลอีกครั้ง หลังรู้ข่าวทหารปะทะเสื้อแดงด่านดินแดง

ผมเดินเท้าจากสะพานพระราม ๘ ข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา จนเข้ามาถึงหน้าเวที ผมเดินเข้ามาท่ามกลางข่าวลือสะพัดถึงการปะทะ การเสียชีวิต และบาดเจ็บของพี่น้องเสื้อแดงด้วยความเจ็บปวด เมื่อเจอเพื่อนร่วมอุดมการณ์ ผมโผเข้ากอดอย่างดีใจที่เขายังปลอดภัย ทุกคนขวัญกำลังใจดีมาก และมุ่งมั่นต่อสู้ ไม่ยอมถอยจากสถานที่ชุมนุม

กางเกงเปื้อนเลือด รอยรูกระสุนกางเกง กระสุนปืนจากที่เกิดเหตุ ถูกทยอยนำมาแสดงบนเวที ภาพคนบาดเจ็บจากกระสุน ถูกลำเลียงผ่านหลังเวทีคนแล้วคนเล่า

พี่น้องเสื้อแดงส่งสายตามายังผมด้วยความเจ็บปวดเมื่อเห็นวัตถุพยานแห่งความชั่วร้ายต่างๆบนเวที เธอคนนี้ยืนร้องเพลงอยู่หน้าสุดของเวที รอยคล้ำบ่งบอกถึงการอดหลับอดนอนตลอดคืนอันวุ่นวายที่ผ่านมา สายตาเธอแดงเรื่อๆ พร้อมน้ำตารินรดลงอาบแก้ม เมื่อเห็นกางเกงเปื้อนเลือดและรอยกระสุนบนเวที ความสลด เข้าเกาะกุมหัวใจผมทันที

...เราทำกันได้เพียงนี้เชียวหรือ?

อำมาตย์ ทหารกล้าฆ่าคนไทยเสื้อแดงสองมือเปล่า โดยไม่มีทางสู้เลยหรือ....
อำมาตย์ ทหาร ไม่มีสำนึกความเป็นคน เหลืออยู่ในจิตใจแม้แต่นักน้อยนิดเลยหรือ.....

น้ำตาผมรดลงแก้มอย่างไม่อายใครบนเวทีขณะถ่ายภาพนั้น

เราเคยมีนางฟ้างดงามในใจ แต่น้ำตานางฟ้าเสื้อแดงคนนี้ ทำให้ผมสำนึกได้ว่า เธอต่างหากเล่า คือ “ ... นางฟ้าตัวจริง...”